Gözlerim sözünü tutmadı. Ağlamayacağım demiştim senin ardından, ağladım... Çok üzülüyorum olan bitene. Bir zamanlar tüm şiirlerimin, yazılarımın ilhamı olan sen şimdi bir silüet olarak yerini alıyorsun yavaş yavaş belleğimde. Kahrolmamak elde mi? Bu kadar kolay olmamalıydı belki. İnsan hükmedemiyor zamanın aleyhinde akışına. Bizim bitişimiz de böyle bir şeydi. Hükmedemedik sevdamız elimizden kayıp giderken zamana. Gidişatı görmek, durumu lehine çevirmek de gelmiyor insanın elinden bazen. Görünmez bir el, görünmez bir kum saatini tepesi aşağı çeviriveriyor ve kumlar akmaya başlayarak makus talihini yavaş yavaş şekillendiriyor. İlk aşkımdın, belki de son... Özgür Çoban...
Dünya üç beş bilgisizin elinde; Onlarca her bilgi kendilerinde. Üzülme, eşek eşeği beğenir, Hayır var sana kötü demelerinde Ömer Hayyam...