Kan revan içerisinde duygular, soluyor erguvanlar, bir teselli beklerken, umutsuz... Acıtmayan, bir kalp sızısı avuçlarımda, kimsesiz. Törpülemek lazım, kışkırtan, tavizkar, biat etmiş duyuşları. Çekip çıkarmaya çalışırken körpe incinişleri, dipsiz kalpsizliğin hain dehlizlerinden, çaresiz tek başınasın. Kınanmış, dışlanmış hayatların çürüttüğü topraklarda yeniden hasat mevsimi. Ne biçeceksin, menzili tükenmiş hırslardan başka? Dalgalanırken kimsesizliğin ruhunda, hiç bitmeyecek sandığın sanrıların hüküm sürdüğü bu kangren sefalet kabuk bağlayacak mı? Sen yine de git, belki de gün gelir dönersin yeniden, tertemiz bir gülüşte ya da ne bileyim inkarsız bir çift bakışta.