Kalp İşi

Sen gönlümde uzaklarda bir yerlerde yanan çoban ateşiydin hic sönmedin.  Kalbimde tütüyordun duman duman. Sana kavuşmak... Sonra yürümeye basladım sana doğru. Kelimelerce, cümlerce yürüdüm. Yaklaştıkça ısındı ciğerlerim. Sen kokuyordu üstüm başım buram buram. Sen giderek daha da büyüyordun, daha sıcak sanki. Ben umut ağlıyordum gözlerimde bitmeksizin. Menzil kısalırken her harfte, her kelimede ben özlem sızlıyordum anılarımda. Bir gün duydum seni, yıllar sonra ilk telaş, ilk tedirginlik ve ilk dokunuş. Sesin dokundu önce kulaklarıma. Hiç bitmesin istedim o an. Ateşin kenarındaydım artık. Umutlarım ısındı umutsuzca. Yol zordu, zorluklarla doluydu. Mayın tarlası, hain duygularla çevriliydi dört bir yanı ama sen vardın sonunda. Üç kuruşluk, pespaye dillere dolandık kıyasıya, sonra bitti. Sabır, namus, erdem galip geldi ve bitti. Sen geldin. Bana geldin. Umut oldun, aşk oldun, çiçek oldun, kalp oldun, ben oldun, sen oldun geldin. Bana geldin. Hoş geldin, iyi ki geldin. Bugün senin kalbime

Sensizim... Kimse kalmamış da ben kendi içimi oyuyormuşum gibi yalnızım. Şu sinsi sessizlik var ya ciğerimi inceltiyor ve sen... Yine çıkıp geleceksin biliyorum. Sıkıca kavrayıp kalbimi çekip alacaksın beni sensizliğimden. Sen bu gelişlerin kadınısın ve ben gelişini bekleyen senin. Beni anlamak zor biliyorum. Beni kırmak kolay... Senin varsıl yanlarının büyüsü sarıp sarmalarken ruhumu incinmem kolay inan bana. Sen yanıyorsun sensizlikte akıp giden duygularımın gurub vaktinde. Sen aydınlığım, gözü aydınımsın onca çürüyüp giden yılın ardından. Ve iki dudağının arasında ağlayan ben. Sen benim alım, dalım, balım, gülüm... Ne anlatıyor gözlerin? Hangi ızdıraplardan süzüldü bakışların? Beni itme, itme beni aşkının kıyısına. Sevmiyorum kıyıları, senin kollarında olmalıyım, sana doymalıyım. Sana verecek ne çok sevda birikti bir bilsen. Ne çok aşk bekletiyorum sana bir bilsen. Ben her gün, yeniden iman ederken kömür karası saçlarına beni incitmek kolay inan bana. İncitme...