Kalp İşi

Seni gözümle yüreğim arasındaki o kısacık bir o kadar uzun yolda sevdim ben. Sen uzaktaydın oysa, hiç aşılmaz sanıyordum hissiz mesafeler. Yazdım sadece, umut ettim... Yaşanan onca yürek sarasının sabahında umuda uyandım umutsuzca. Sen gelmedin, belki de gelemedin. Yüreğimde seninle adımlarken yaşamı, elinden tuttum sana ait duyguların ve sensizliğin. Yanımdasın şimdi, bırakmayacağım ellerini, sözüm var. Ne güzel bu gün. Senin ciğerlerinin nice umutla, kötülükle ya da mutlulukla dolu gökyüzüyle ilk teması oldu bugün. Beni soludun, bana aittin. Hoşgeldin... 

Anlatamıyorum seni kısa kalıyor umutlar, yüreğimde intihar ediyor bütün afilli kelimeler. Kirpiklerini öpüyorum çaresizce, bakışların donuyor gözyaşlarımda. Işık arıyorum yokluğunda, renkler dönüşüyor soluksuzluğumda. Beni arıyorum sende, benliğim oluşuyor senliğimde. Sükut etsin artık bağır çağır yıkık geceler, geliyorsun karanlık bitiyor, minik bir çiçek baş veriyor onca keşmekeşin arasından, adı "beni unutma"... Yaşam olsun, kan yürüsün kalbime diyorum, duygularım pıhtılaşıyor keskin gölgelerimde. Özlem sızıyor ciğerimin çatlaklarından, gözlerin geliyor, herkes gidiyor sonra. Senin kalbimde yarattığın depremleri hissediyorum, bitmiyor... Her sarsıntı yeni duygular inşa ediyor, yıkıyor aciz kimsesizlikleri Yeniden doğarken yaşama ellerim, gözlerim ve ben. minicik bir çiçek uç veriyor sinsi yılgınlıklar arasından, gözlerimde bir damla umut, sen oluyor...