Kalp İşi

Destek verelim yüreğimize, bir omuz da biz atalım yeter. Bakın neler değişecek, göreceksiniz. Belki ırmaklar yine ışıl ışıl akacak, belki ormanların yeşili gürleyecek yine gökyüzüne ya da hayat bulacak Tuz Gölü yeniden. Telli Turnalar geri dönecek belki, belki dağlarımızda Pars göreceğiz eskisi gibi. Sulak alanlar kurumayacak, göçmen kuşlar ''burada konaklayacak yer kalmadı'' deyip üzerimizden geçip gitmeyecek, yazlar yaz gibi kışlar kış gibi olacak yeniden belki. Tüm varlığımızı, yaşamımızı borçlu olduğumuz topraklarımız avuçlarımızdan kayıp giderken, bir fidanla ''dur'' demek mümkün olacak belki erozyona. Belki diyorum, pırıl pırıl bir gökyüzü mümkün yeniden ya da içerisinde kükürtdioksit, partikül madde olmayan bir soluk alabilmek. İşte o gücü, omuz verecek gücü kendimizde bir bulalım yeter. ''Türkiye Kyoto'ya taraf ol'' diye bağırmak ya da bir balina katledilirken herhangi bir okyanusun herhangi bir karanlık derininde, göz yaşı dö

Çevre, insanoğlunun faaliyetlerinin tümünü içerisinde yürüttüğü, hassas dengeler üzerine inşa edilmiş bir geniş yaşam platformu. Bu platform, dünyanın milyarlarca yıllık hayat döngüsü sürecinde hiç olmadığı kadar yok olma tehlikesiyle karşı karşıya bulunuyor. İnsanoğlu, son 1 asırdır hiç olmadığı kadar yiyip bitiriyor, eritiyor kendi yaşam alanını. Bunu anlamak öylesine güç ki. Sana karşı kendisini bu kadar cömertce sunan, kapısını ardına kadar açan doğa anaya bu kadar zulüm neden, anlamak güç dediğim gibi. Gömülüp kaldığımız, günlük hırslar, popülist duygular ve post kapma yarışı içinde avuçlarımızın içinden kayıp gidiyor kırlarımız, dağlarımız, ırmaklarımız, ağaçlarımız, floramız, faunamız... uzar gider bu liste daha. Bunların olmadığı bir dünyada, insan ne anlam ifade eder soruyorum size? Size sadece çelik ve demirden ibaret bir dünya yeter mi sanıyorsunuz? Bir elmayı dalından koparamayan el ne işe yarar ya da kırdan derdiği papatya demetini koklamayan bir burun... Farkında mısınız