Ana içeriğe atla

Öylesine...


Beklemiyorum kalbimden sevgiye bilenmesini ya da istemiyorum olsun müzmin bir yurtsuz. 
Bazen olmazına bırak hayatı kalbim. Unutma olmazın da bir akışı var durmaksızın kendi mecrasında. Hele bir kış bitsin. Kar kalksın üzerinden, çiğdemler boy versin güneşe... Dert etme,  her neyse biter. Unutma,  hayatı bazen bırakmak lazım bitişlere. Bitişler de devam ediyor durmaksızın, durmuyor. 
Sonra yeni olmazlar belki de olurlar.Olmazlarla olurlar arasında yaşadığın yolculuk nasıl olsa bitmeyecek inan bana.
Sana taktığım kanatları geri alacağım artık, hercai... Sana verdiğim kalbi geri alacağım kalbim. Öğreneceksin hesabı, kitabı artık. Güvenene dek yeniden gözlerimi alacağım senden. Senin yanlışlarının bedelini ödemekten yoruldum inan. Sınırsızlığının yarattığı sarsıntıları atlatamıyorum kolayca, anlıyorsun. 
Kızıyorum sana ama biliyorum ikimiz de yalnızız. Paylaşıyoruz dipsiz kimsesizliğimizi. 
Sadece ama sadece hissiz kal bir süre, sakin. İhtiyacım var buna yemin ederim. Sebebim olacaksın bilesin. 
Yalnız yazmaya devam edeceğim,  sensiz bilesin. Kelimeler ısrarkeş, cümleler çok ama çok hain, amansız. Küsme sakın. 
Kızıyorum ama iyi ki varsın kalbim, anlıyorsun. Biraz zaman geçecek. Sonra sen yine çıkacaksın ortaya demini almış, yangın kırmızısı halinle. 
Sevgiyle...

Özgür...

Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Anneanneme...

Sımsıkı sarılmıştın bana, sımsıcak, "oğlum dikkat kendine oralarda" diyerek. Son vedaydı, son sarılma, yanaklardan süzülen son damlalar. Bakamadım yeniden arabamın aynasından ayrılırken yanından. Biliyordum ki umutsuz gözyaşları ıslatıyordu yorgun, bitkin gözlerini . "Kurtul o makinelerle dolu hastane odasından" demiştim sana. Kurtuldun mu bitanem? Minicik bedeninin çektiği acılar bitti mi? Alnın akça pakça, yüreğinde kapanmamış hiçbir hesap kalmaksızın süzüldün gittin sana can verenin, seni anne, seni anneannem yapanın yanına.  Biliyorum orada da sevecekler seni. Sımsıcak kalbinle kavrayacaksın başka kalpleri. Söz verdi melekler, hiç bırakmayacaklar ellerini. Sonra içindeki genç kadın özgür artık alabildiğince. Mutlu olacaksın biliyorum bunu tüm kalbimle.  Kimsesiz günlerinin beş çocuklu annesiydin. Ne kadar yorgun bir o kadar güçlü kadındın sen. Bir son sihir istemiştim, beklemiştim senden. Olmadı, gösteremedin bitanem, tontonum. Anneannem olduğun için, o çelikten
Yorum Gönder
Devamı

Bu mektup sana...

Kömür karası gözlerinin arasına sıkışıp kalmış gönlümü kurtarmak mümkün mü? Yüreğine çekildin, sımsıkı kapalı kapılar. Bir ışık bekliyorum bilesin. O sımsıkı kapalı kapının ardından sızacak minicik bir ışığı bekliyorum. Gülerken ağlıyorsun farketmedim mi sanıyorsun? Hissetmek o kadar zahmetsizce, zorlanmadan kalbindeki isyanı, ne kolay biliyor musun? Mutluluk çiçekleri açmıyor artık senin topraklarında. Kendini mahkum ettiğin çıkmazdan kurtulman bu kadar zor mu? Duygularına vurduğun prangaları sök at ne olursun. Sen mutlu ol yeter ki varsın yansın dünya. Hayatın seni kavramasını daha ne kadar engelleyebilirsin söyle bana? Kavradı yaşam belki de seni gönlünün en gizli, hisli yerlerinde, bunu kabul etmek istemiyorsun. Neden bir ses çıkmıyor, neden kapılar kapalı sımsıkı? Anlıyorum seni, silmek zor gönülde yıllardır birikmiş, kederin eşlik ettiği yalnızlığı. İçten içe açılmış, hiç kabuk bağlamamış, derin yaraların izlerini yok etmek zor. Kaldır başını artık kubbelerin arasından, yüreklice
Yorum Gönder
Devamı

Başlıksız...

Varsıl sevdaların bitmez sanıldığı, keşmekeşlerin sinsiliğinden uzakta bahtiyar hayatların yakınında bir umut... Çürümüş yelkovan ile akrepten medet uman, paslanmış hislerin esaretinden azat olmak. Ciğersiz, kalıpsız sevdaların azap dolu serzenişlerini görmemezlikten gelmek. ---o--- Işığı görmek belki de her hüznün ardında... Hangi ayrılık, hangi kopuş bu kadar yaralar? Hangi gidiş bu kadar acımasız, bu kadar yalan? Hangi veda bu kadar umursamaz, bu kadar gamsız? Kalben çöküş, inciniş...
Yorum Gönder
Devamı