Anladım ki sürekli yalnızlık katlanılır
bir şey değil. İyileşmiyor, hırpalıyor, hiç bitmeyecek bir ağrı gibi saplanıp
kalıyor böğrün tam orta yerinde. Yanlış anlamalara teslim olacak kadar
bitkinim. Hatalarım birbirine benziyor gitgide. Anlamı tükenmiş eski bir
şarkının notaları gibi dökülüyorum tel tel. Ruhum ayrı geziyor bedenimden
karanlık köşelerde. Benliğim her fırsatta tükürüyor yüzüme sıska duygularımı.
Çok uzaktayım, yürek saraları çepeçevre. Yaralarım dayandı artık giderek
çürüyen kemiklerime. Kimsesiz kayıp ilanınlarındaki bedbin bir yüzüm sadece. O
kadar... Dönemiyorum kendime, yollar çıkmaz,
kayboluş sorunsuzca, ''ah'' almadan. Sadece hayaller mutlu, onlar hep kazançlı
çıkıyor bu keşmekeşten. Anlamı yok bu cinai sensizliğin. Neyi kırdıysam, neyi
incittiysem kanıyor yaralarım çok derin, sen olmayınca, sızlıyor kalbim...
Özgür
Yorumlar