Ciğerimde kalan son Ankara havasını da çıkardım bugün. Sokak sokak, cadde cadde kopuyorum Ankara'dan. Oysa ne çok severdim polenler yüzüme çarparken gezmeyi Kızılay'ı Mayıs'ta. Yalnızlığı sindirirken başka yüzlerin ülkesinde, özlem sızıyor hafifçe yüreğime. Karşılıksız sevdim Ankara'yı. Bitmeyecek sanıyordum hikayemiz. Umuyordum ki yıllar saçlarımı bu bozkırda beyaza boyayacak, başımı koyacağım bir şefkatli diz bulacağım. Olmadı.
İnanıyorum tüm kalbimle Ankara da bırakmak istemedi beni, yaşam acımasızca sürüklerken peşinden. Kalbimin kenti Ankara, ne derlerse desinler hakkında, ''gri'' değil her dem ''mavi''sin benim için. Sende kalan sevdalarıma, hüzünlerime, acılarıma iyi bak.
Yaşlanamadık beraber ama olsun, eminim yine yaşayacağız bir gün birlikte.
Özgür...
Yorumlar